Op 28 februari 2021 kwam de mantelzorg voor mij tot een einde. Dit is de dag dat mijn moeder overleed. Nu – vier maanden later – heb ik de moed en het besef om te zeggen dat het een intense periode was die ik – ondanks de vooral mentale inspanning – niet had willen missen.
Het besef dat ik mantelzorger was, kwam pas later in het proces. Ik denk dat dit voor veel mantelzorgers geldt. Het is toch vanzelfsprekend dat je voor een dierbare zorgt als deze dichtbij je staat? Het begon bij mij met ‘even snel een boodschapje doen’. Een pak melk halen dat ze was vergeten of een pakje thee. Sinterklaas en Kerst bij haar thuis vieren en ter plekke voor haar koken omdat ze dat fysiek niet meer kan opbrengen. Zo gaandeweg veranderde het patroon van 1 boodschapje doen naar alle boodschappen. Van af en toe een afwasje naar altijd de afwas doen en van een keer een soepje meebrengen naar het bereiden van volledige maaltijden. En nog steeds had ik niet het gevoel mantelzorger te zijn. Ik deed het gewoon omdat het nodig was. Omdat zij het nodig had.
Iemand anders
Het was pas op het moment dat iemand anders tegen me zei: ‘Nou dat is behoorlijk veel wat je doet. En dat met je eigen gezin en je werk erbij.’ Blijkbaar is het nuttig dat iemand anders je daarop attendeert. Zo werkte het bij mij in ieder geval wel. Ik denk dat het herkenbaar is. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die denken: ‘Goh, laat ik eens gaan mantelzorgen voor mijn dierbare.’ Je groeit er langzaam in en je doet het gewoon.
Gedeelde zorg
Als enig kind heb ik de mantelzorg ook grotendeels alleen gedaan. Mijn moeder wilde geen hulp ‘van buiten’ en dat was zwaar. Zelfs toen ze uit bed was gevallen, wilde ze eigenlijk geen huisarts. Dat was voor mij een brug te ver. De huisarts kwam binnen. De huisarts vertelde dat ze ook fysiotherapie nodig had en thuiszorg. Minimaal. Als 82-jarige had ze enorm gezag voor de huisarts. Ik regelde alles, hield afspraken in de gaten en zorgde ervoor dat alles zo soepel mogelijk verliep. Mijn taken werden niet minder, maar wel anders. Het was voor mij – als dochter – een enorme opluchting dat er nu ook medisch geschoolde ogen op haar gericht waren. Want een dochter, maakt nog geen dokter. Ook niet met alle wijsheid (en onwijsheid) die op het wereldwijde web te vinden is.
Hulp is goud waard
Ik ben blij en dankbaar dat ik haar laatste levensfase met haar heb kunnen en mogen doormaken. Het helpt me bij het aangaan en ondergaan van mijn verliesverdriet. Toch wens ik al die andere mantelzorgers alle hulp die ze kunnen krijgen. Simpelweg omdat he zwaar is om alleen te dragen. Dus als het mogelijk is om hulp te krijgen, ontvang deze dan met open armen. Het geeft jou als mantelzorger de rust die je nodig hebt. Mij heeft het – vooral mentaal – net dat zetje gegeven om door te gaan en alles te kunnen geven.