Mijn verhaal
Onder het genot van een wijntje zei mijn vader ooit tegen mij: ‘Ik had eigenlijk nooit kinderen moeten krijgen’. Die woorden achtervolgden mij jarenlang. Het was alsof de grond onder mijn voeten verdween en mijn bestaansrecht in een zin werd weggevaagd.
Pas jaren later realiseerde ik me waarom. Waarom hij juist dat tegen mij vertelde en waarom hij van tijd tot tijd verdween uit mijn leven. Mijn relatie met mijn vader kun je gerust turbulent noemen. Bij vlagen goed en vaak onrustig. Hij was een charmante en charismatische man en prettig in de omgang. Ik kon uren met hem discussiëren en bomen over de toekomst. Hij genoot van het leven, kon koken als de beste en speelde piano alsof zijn leven ervan afhing. Zijn muziek – en vooral jazz – was zijn grootste passie.
Black Bossa – Wesly Thomas (Bron: artlist.io)
Passie voor het schrijven
In mijn tiende levensjaar scheidden mijn ouders. Voor mijn tiende jaar tekende ik enorm veel en na mijn tiende begon ik met schrijven in een dagboek. Mijn verliesverdriet zette ik om in woorden en dat ging me goed af. Mijn liefde voor het schrijven ontstond daar op dat moment. Mijn vader hertrouwde en scheidde tien jaar later opnieuw. Een onzekere periode volgde.
Nieuwe liefde, nieuwe kansen
Mijn vader verdween voor de eerste keer van de aardbodem. Ik wist niet waar hij woonde en kon hem niet meer bereiken. Soms kreeg hij een nieuwe liefde en kwam hij weer in mijn leven. Als de liefde over was, verdween hij weer. Niet alleen uit haar leven, maar ook uit het mijne.
Een onbewuste rouwperiode
De laatste periode dat ik hem niet meer zag duurde 8 jaar. En eerlijk? Gek genoeg was een rustige periode. Onbewust had ik al afscheid van hem genomen. Onbewust had ik al een rouwproces achter de rug. Totdat ik een telefoontje kreeg van een familielid die zijn adres aan mij gaf. Mijn dochter was toen 2 jaar oud en ik nam het besluit dat ik de onzekerheid niet meer wilde. Nu was ik ook degene die geen contact opnam.
Zijn vader – mijn vader
Met mijn opa – de vader van mijn vader – had ik wel goed contact. We spraken elkaar niet vaak, maar wel regelmatig. Het ging niet goed met hem en hij belandde in een verpleeghuis. Zijn laatste wens? Zijn kinderen nog één keer zien. Op dat moment wist ik dat ik die stap moest zetten. Hoe moeilijk ook. Na een slapeloze nacht met eindeloos veel tranen, pakte ik de telefoon. Na 8 jaar hoorde ik de stem van mijn vader weer. Onveranderd. De laatste wens van mijn opa werd vervuld. Ik zag mijn vader na die 8 jaar voor het eerst weer op de begrafenis van mijn opa en herkende hem niet.
Zijn haar was vlassig, dun. De bos met krullen was volledig verdwenen net als zijn bolle buik en dito wangen. Zijn volle baard had plaats gemaakt voor een flets baardje, zijn huid was geel. Pas toen ik zijn stem hoorde was de herkenning daar.
Bloedarmoede
De zeldzame vorm van bloedarmoede zorgde voor zijn sterk veranderde uiterlijk. Ondanks zijn ziekte had ik er moeite mee om het contact weer te hervatten. Toch heb ik het gedaan en ik heb er geen moment spijt van gehad. Wel hebben we eerst een lang en intensief gesprek gehad. In dat gesprek realiseerde ik me twee dingen. 1: zijn gedrag kwam voort uit zijn geschiedenis waarin hij is verlaten door zijn ouders en 2: ik moest het verleden loslaten om het heden te kunnen omarmen.
Het verleden leren kennen door los te laten
Wat ik nooit had verwacht is dat ik langzamerhand begon te begrijpen waarom mijn vader jaren daarvoor tegen me zei dat hij nooit kinderen had moeten krijgen. Ik zag hem omgaan met met mijn kinderen. Ik zag hem worstelen en zag hoe hij zijn best deed. Ook zag ik dat hij weliswaar gek was op zijn kleinkinderen, maar zich totaal geen houding wist te geven. Hij was een man die het heerlijk vind om met volwassenen te communiceren, maar met kinderen? Hij maakte er een serieus een potje van.
De laatste jaren van zijn leven
In relatief korte tijd sloeg de bloedarmoede van mijn vader om naar leukemie. Het was kantje boord, maar hij kreeg nog twee jaar respijt voordat hij stierf aan de gevolgen van bloedarmoede. Tijdens zijn ziekte schreef ik ontzettend veel, maar na zijn overlijden, kreeg ik een heuse writersblock. In kreeg geen letter meer op papier en geen fatsoenlijk woord meer uit mijn keel. Ik klapte volledig dicht. Mijn allereerste strohalm om mijn emoties te laten vloeien, leek afgesneden.
Van dagboek naar art journal
Mijn eigen advies (in het boek ‘Lieve papa, ik mis je zo’) om alles van je af te schrijven, werkte op dat moment niet voor mij. Maar een ander advies uit datzelfde boek werkte wel: verwerken door te doen. Mijn dagboek om in te schrijven, verruilde ik voor een dagboek om in te tekenen en schilderen. Ik volgde een cursus en mijn eerste art journal ontstond onder mijn handen.
Herinneringen en belevenissen
Inmiddels teken, schilder en schrijf ik weer voor mijn plezier. Ik leg dagelijkse gebeurtenissen vast in mijn kleine journal. Vanuit mijn liefde voor het lezen, schrijven en maken van boeken, ben ik zelfs zo ver gegaan om mijn eigen journals te gaan ontwerpen. In een lekker klein en handzaam formaat, zodat ik het overal mee naar toe kan nemen. Op die manier heb ik 1: altijd mijn agenda bij me, 2: altijd een schrijfschriftje bij me en 3: altijd een tekenschriftje bij me. Dus op het moment dat ik even moet wachten, dan pak ik niet mijn telefoon erbij om de tijd te doden. Ik pak mijn (travel) journal en schrijf, teken en krabbel. En soms maak ik zelfs een babbel als er iemand van zijn telefoon opkijkt.
Jouw verhaal
Iedereen heeft een eigen verhaal. Een lang verhaal, zoals het mijne hierboven, maar ook kleinere – dagelijkse – verhalen. Al die verhalen samen worden in de loop der tijd mooie herinneringen. Iedere tekst die je opschrijft en iedere tekening die je maakt, maakt je beleving intenser. Je onthoudt iets beter wanneer je het (met een pen en op papier) opschrijft en je visualiseert iets beter wanneer je het (op papier) tekent. Met een journal beleef je het leven intenser. Wil jij dat ook ervaren? Dan ben je hier aan het goede adres.
