Ooit – toen ik nog alleen woonde – vond ik die mensen die tijdens de lunch een wandeling maakte maar vreemd. Even snel een broodje voor het beeldscherm was genoeg. Toch wandelde ik zelf ook, maar dan op andere momenten. Dat waren vaak de inspiratieloze momenten dat ik naar mijn beeldscherm staarde en er helemaal niets gebeurde. Dan pakte ik mijn sleutels en wandelde de deur uit. Even verdwalen noemde ik dat.
Verdwalen. Het kon in Amsterdam. Ik wandelde zonder te kijken waarheen. Doelloos, de omgeving in mij opnemend. Omdat er op bijna iedere hoek van de straat een tram of bus te vinden was die me terugbracht naar voor mij bekend terrein en ik niet gebonden was in tijd, kon ik ongedwongen dwalen. Dwalen in de stad en dwalen in mijn geest. Iets heerlijker bestond er op dat moment niet.
Het hoofd leeg
Nu – met gezin – en in Alkmaar is het verdwalen naar de achtergrond verdwenen en maakte plaats voor andere mooie, dierbare momenten. Het wandelen verdween naar de achtergrond en leek niet meer zo nodig. Totdat mijn moeder begin dit jaar in het ziekenhuis belandde. Om mijn hoofd leeg te maken, wandelde ik naar het ziekenhuis. Ik dacht er niet bij na en deed het gewoon. Later – toen ze in het hospice kwam – wandelde ik naar het station. Op die manier wandelde ik per dag ongeveer 5 km. Precies genoeg om mijn lijf en geest tot rust te manen.
Een nieuwe balans
Een half jaar na haar overlijden, is alles wat geregeld moest worden, geregeld. Alle praktisch rompslomp is weg. De mantelzorg is ook weg. Maar het ritme gek genoeg ook. Ik dacht wel even alles op te pakken en door te gaan met het leven dat ik eerder leidde. Dat lukte maar mondjesmaat. Ik voelde een enorme onrust. Meer tijd om alles te doen, maar energie van likmevestje. Mijn gedachten buitelden over elkaar heen en eigenlijk was het al snel duidelijk: mijn hoofd moest weer leeg.
Productieve rust
Dus een paar weken geleden kocht ik een paar goede zomerse wandelschoenen, liep blaren op mijn hielen en kwam tot rust. Mijn hoofd tolde steeds minder en de energie begon weer te stromen. Ik kwam tot rust. Een productieve rust, boordevol inspiratie en hernieuwde energie. En dat wandelen? Het is een blijvertje. Het kost me geen tijd; het geeft me tijd, energie, conditie en inspiratie. De onrust heeft plaats gemaakt voor productieve rust.
