Het woord Lustrum is afkomstig van het Latijnse leure dat binden betekent. Tegenwoordig betekent het een periode van vijf jaar of een feest dat iedere vijf jaar wordt gehouden.
Vandaag is het vijf jaar geleden dat mijn vader overleed. Een dag om bij stil te staan. Een dag om te vieren gaat wat ver, maar het woord Lustrum deed me wel nadenken over hoe cultuur van invloed is hoe we met de dood en de herdenking van onze dierbaren omgaan. In Nederland is een begrafenis vooral gehuld in verdriet. Het is een moment waarin we ons verdriet uiten om degene die er niet meer is. Ik noem dat verliesverdriet en dat mag er zijn. In andere culturen vieren mensen juist het leven dat de dierbare heeft geleefd. En juist dat laatste wil ik vandaag – vijf jaar na het overlijden van mijn vader – in de praktijk brengen.
Want hoewel mijn vader en ik samen een bewogen leven hadden met heel veel ups en downs, heb ik ook veel om dankbaar voor te zijn. Na jarenlange afwezigheid van mijn vader, hebben we elkaar aan het eind van zijn leven teruggevonden. Aan het einde van zijn leven, begreep ik zijn beweegredenen en zag ik niet alleen mijn verwekker met al zijn tekortkomingen, maar ik zag hem als mens. Met al zijn tekortkomingen én al zijn pluspunten.
Bovendien heeft die laatste periode met mijn vader mijn creativiteit aangewakkerd en heeft het me voor een belangrijk deel gebracht tot wie ik nu ben.
En daarom proost ik vanavond op mijn vader. Niet met zijn ouwelullendrankje Jonge Jenever want dat krijg ik echt niet weg. Nee, ik proost op hem met mijn ouwewijvendrankje. Pa, ik proost vanavond op je met een advocaatje met slagroom. Ik proost op ons leven!
